سخنرانی جلالتماب محمد خالد پاینده، سرپرست وزارت مالیه در کنفرانس مطبوعاتی درخواست مشترک کمک های بشردوستانه دولت جمهوری اسلامی افغانستان و سازمان ملل متحد ۲۰ سرطان ۱۴۰۰

     تورن پناهنده ای است از میوند ، قندهار. او مقابل خیمه موقتی خود مصاحبه میکند. به صحبت های او گوش دهید:

"حالا من به اینجا رسیده ام ، جایی که هیچ چیز ندارم. در اینجا مرمی تبادله نمی شود، هیچ جنگی وجود ندارد ، اما همین حال یک جنگ شدید در شهر من جریان دارد. من روی زمینم کار می کردم. مشغول کشت گندم بودم. حال به این صحرا آمد ام ، اما آیا می توانیم روی این ریگ ها بمانیم و زندگی کنیم؟ در این کمپ که اکنون نشسته ایم ، مردم از گرسنگی می میرند.

و صدای یک افغان دیگر بلند می شود:

"خشکسالی سرزمین من را نابود کرده است. آب را خشک کرده است. ما برای نوشیدن و یا نظافت خود آب کافی نداریم. ما خانه های خود را رها کردیم چون آب وجود ندارد. من چنین یک فصل وحشتناک را در زندگی ام به یاد ندارم. زراعت تنها وسیله ی درآمد من است و ده فرزند دارم. "

دوستان و مهمانان عالیقدر،

آیا کلماتی وجود دارد که فاجعه امروز افغانستان را پیام رسانی کند؟ مردم عادی، افراد زحمت کش، افرادی که مواظب سرزمین خود بوده و فرزندان خود را تربیب می کنند، با خشکسالی روبرو اند که آنها را از خانه هایشان بیرون کرده و غذای آنها را دزدیده است. آینده آنها را نیز می دزدد.

با اولین مشاهده آمار آسیب دیده گان خشکسالی ممکن نبود چشمانم را باور کنم. دوازده میلیون نفر، یک سوم نفوس کشور ما و سه برابر کل جمعیت کابل میباشد. دوازده میلیون دهاقین آسیب دیده،  دوازده میلیون خانواده ی که فرزندان آنها فاقد غذای کافی اند. دوازده میلیون نفر که اکنون زندگی آنها وابسته ترحم بیگانه ها است.

من وزیر مالیه هستم ، اما این درخواست از طرف وزارت من نیست. حتی از طرف دولت هم نیست. این درخواست همه ی افغانستان است. درخواست به بشریت است که نشان می دهد با کار مشترک می توانیم دوازده میلیون انسان دیگر را از گرسنگی و فقر نجات دهیم.

ما برای جبران بدترین اثرات این خشکسالی فرصت بسیار کمی داریم- و آن هم اگر اکنون اقدام شود. افرادی را تغذیه میتوانیم که هیچ غذا ندارند. ما می توانیم فرزندان آنها را در مکاتیب حفظ نمایم. ما می توانیم از قاچاق زنان و دختران توسط خانواده های مجبور جلوگیری کنیم. این کار قابل انجام است.

نباید فرموش کنیم که درحالیکه بخشی از این فاجعه ناشی از آب و هوا بوده، اما به همان اندازه فاجعه ساخته شده ی انسان نیز میباشد. خشکسالی بشکل واقعی آن وجود داشته و شدید میباشد. اما هر قدر این خشکسالی وحشتناک باشد ، حمله های بی رحمانه طالبان تأثیرات آن را وخیم تر میسازد. مزارع ترک میشوند. افرادی که می توانند محصولات خود را جهت امرار معیشیت جمع آوری نمایند ، حتی نمی توانند از مزارع خود بازدید کنند یا کانال های خود را اصلاح کنند. کودکان وحشت زده داستان هایی را از گشتار حیوانات اهلی خود و سوزاندن انبارهایشان را تعریف می کنند. بار دیگر ، با رفتن طالبان به مناطق مختلف زنان که مشغول مالداری بودند دیگر خانه ها بیرون نمی روند. 

بگذارید حداقل بین خودمان صریح باشیم. این یک بحران معمولی ناشی از خشکسالی نیست. این فاجعه ای است که بعد از کنار گذاشتن روند صلح توسط طالبان و آغاز جنگ علیه مردم ما ایجاد شده است. گرسنگی و آوارگی که محصول تلخ این سال را میسازد تنها از سبب اقلیم نیست. این محصول جنگ است.

با این حال ، ما - سازمان ملل متحد و دولت افغانستان - می دانیم که اگر تنها کمک های بشردوستانه ارائه دهیم ، می توانیم به سرعت دوره طولانی آواره گی و وابستگی را کوتاه سازیم. افغانستان حتی امروز مملو از کمپ های بیجا شده گان است ، جایی که آوارگان دو دهه پیش در حالت تعلیق قرار دارند: هنوز هم قادر به بازگشت به خانه و راه اندازی مجدد مزارع ویران شده نمی باشند. آنهای که کمک های سخاوتمندانه جهانی را دریافت میکنند در پناهگاه های زندگی می کنند که موقیعیت ثابت ندارند. اگر چاره ی سنجیده نشود ، این دوره تکرار خواهد شد. تعداد بیجا شده گان داخلی از قبل در حال افزایش اند.

برای محدود کردن آوارگی ها و یافتن راه حل های پایدار جهت کاهش اثرات تغیر اقلیم ، پلان سازمان ملل و حکومت مرز های  موجود میان فعالیت های امداد رسانی بشردوستانه و بهبود توسعه محور را از میان میبردارد. ما در صدد ایجاد انعطاف پذیری و مقاومت در مقابل این تاثیرات نگوار هستیم. یکی از اصول اساسی این درخواست حفظ این افراد در جوامع خود شان، ایجاد شغل های کوتاه مدت و احیای زیربناهای اساسی بوده تا جوامع آسیب دیده بر اثرات بحران های اقلیمی فایق آمده و ارائه مراقبت های صحی در خط مقدم ، به ویژه برای مادران و کودکان تقویت نماید. در جاهای که مردم قبلاً در اثر درگیری ها آواره نشده اند ، این یک هدف امکان پذیر میباشد.

برای دستیابی به این هدف، دولت و سازمان ملل متحد استراتیژی را انکشاف داده اند که با مزیت نسبی هر یک از شرکا سازگار است. دولت تحت رهبری معاون اول رئیس جمهور به صورت کامل در پلان پاسخ دهی بشری Humanitarian Response plan و از طریق کلسترهای بشردوستانه در همکاری با اداره ملی آمادگی مبارزه با حوادث، وزارت زراعت آبیاری و مالداری، وزارت احیا و انکشاف دهات شرکت خواهد کرد. عملآ قسمت اعظم این کارها توسط شرکای بشردوستانه تحت رهبری سازمان ملل متحد انجام میشود.

برای تقویت بیشتر تلاش های بشردوستانه، دولت افغانستان چهار برنامه ملی دارای اولویت موفق و بزرگ خویش (برنامه صحت، ، برنامه معارف، برنامه آب و برنامه انکشاف جامعه) را بسیج وتمویل میکند. هر یک این برنامه ها از قبل ساحات که با خشکسالی مواجه اند را تحت پوشش قرار داده و پلان برای توسعه بیشتر در زمینه به شمول کار بالای بذر و توزیع دام ها برای زارعین وجود  دارد تا آنها بتوانند به زودترین فرصت به زراعت برگردند.

در حالی که نیاز سنجی هنوز در جریان است، برآورد فعلی نشان میدهد که بودجه مورد نیاز برای تمویل این برنامه ها که تقویت کننده برنامه های بشردوستانه سازمان ملل متحد میباشد در حدود ۱۵۰ الی ۲۰۰ میلیون دالر خواهد بود. طوری که آگاهی دارید، هر یک از این برنامه ها دارای موفقیت طولانی در افغانستان است، به ویژه حصول اطمینان از مشارکت زنان و دختران. ما از بررسی و حمایت شما  از زنان افغان استقبال میکنیم. هیچ راه دیگری برای رساندن این خدمات به تعداد زیادی از جوامع آسیب دیده وجود ندارد.

ما همچنان از شرکای ARTF خویش  میخواهیم که ما را در قسمت تمویل این هزینه ها از طریق پس انداز، تخصیص مجدد، تشویق کمک های جدید به ARTF در زمینه بهبود وضعیت خشکسالی کمک کنند.

به عنوان وزیر مالیه کشور، این وظیفه من است که من در مورد پول صحبت کنم. ما به اندازه کافی پول نداریم. درخواست بشردوستانه ما حتی ۵۰ فیصد هم تمویل نشده است. و همه ما میدانیم که همه گیری کرونا کمک های بین المللی و حمایت بشردوستانه را بیش از پیش کم کرده است. ما به نوبه خود تلاش داریم تا کمک ها را جذب کنیم. من از جوامع ثروتمند افغان و دیاسپورا درخواست میکنم که تا با هموطنان خود کمک کنند. و ما در حال حاضر با شرکای انکشافی خود گفتگو را در مورد تمویل این چهار برنامه آغاز کرده ایم تا به زودی در ولایات که دچار خشکسالی اند گسترش یابد.

حتی در حال که صحبت میکنیم، تیم من و رئیس جمهور بودجه را ازریابی و بررسی میکنند تا هزینه های غیر امنیتی را برای مردم به شمول مبارزه با خشکسالی اختصاص دهیم. اما طوری که آگاهی دارید، این اقدامات در شرایط که بودجه ما به دلیل جنگ تحت فشار جذی است، کافی نیست. ما باید به شکل سریع و موثر عمل کنیم. ما باید نقاط قوت سیستم دولت و شرکای انکشافی خویش را یکجا کنیم. با هم میتوانیم از جان ۱۲ میلیون فردی که امروز در معرض خطر قرار دارند، محافظت کنیم.  اما این تنها مربوط به زندگی های نیست که حالا میتوانیم نجات دهیم زیرا تاثیرات خشکسالی به این مقیاس نسلی است. پس لرزه های این خشکسالی نه تنها در افغانستان بلکه در سطح جهان احساس خواهد شد. هر کودکی که صدمه میبیند، هر مادری که از گرسنگی میمیرد، هر خانواده که به ترک خانه های شان مجبور میشود، و هر طفلی که مجبور به ترک مکتب میشود- اینها همه خانواده های هستند که آینده نسل های بعدی شان به خطر میافتد.

همراه با چالش های امنیتی و درگیری، اقدام نکردن در برابر خشکسالی نه تنها آینده افغانستان را به مخاطره میندازد بلکه تاثیرات طولانی مدت آن در منطقه و جهان بازتاب خواهد یافت.

   از توجه و حمایت شما متشکرم.